در دهه های گذشته، به‌ویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، جریان شرق‌شناسی و ایران‌شناسی غالب در جهان، بیش از پیش، رنگ و بوی سیاسی به خود گرفته و در لباس آثار آکادمیک، تصویری مغایر با واقعیت را از ملت و کشور ایران ارائه میکند. در این رویکرد، پشتوانه کهن تاریخی و فرهنگ غنی ملت ایران معمولاً نادیده گرفته میشود و بدون دسترسی مستقیم به موضوع مورد مطالعه و نیز بدون در نظر گرفتن متغیرهای فراوان و پیچیدگی های جامعه کنونی ایران، نظریه های بی پایه ای ترویج میشود. این روند در برخی محافل دانشگاهی غربی و بعضاً شرقی وارد شده و تبدیل به سنتی علمی شده است که وقتی در ریشههای آن دقت کنیم، در امتداد همان سنت شرق‌شناسی قرار میگیرد. از این رو و برای مقابله با این جریان و زدودن تحریفات و ارائة تصویر دقیقتر از ایران امروز، چندی است که دانشکده مطالعات جهان، دانشگاه تهران، وارد عرصه تولید علم و تربیت نیروی متخصص و تربیت دانشجویان غیرایرانی در حوزه مطالعات ایران معاصر شده است. این دانشکده از سال 1390 به پذیرش دانشجو در مقطع کارشناسی ارشد و اخیرا دکتری اقدام کرده است. دانشجویان با رویکردی میان رشته ای و با استفاده از منابع دست اول، علاوه بر فراگیری زبان فارسی، با تاریخ، جغرافیا، فرهنگ، اقتصاد، ادبیات و سیاست ایران معاصر آشنا میشوند. تجربه این دانشکده نشان داده است که حضور دانشجویان در کشور مورد مطالعه، مشاهدات عینی و مستقیم، آشنایی با زبان فارسی و شرکت در مباحثات مربوط به ایران با متخصصان این حوزه می تواند گفتمان، تصویر و زبان مربوط به ایران را در عرصه بین الملل به شکل چشمگیری بهبود بخشد و اصلاح کند و در نهایت، بر افکار عمومی، نهادهای تصمیم ساز و رسانه های غربی تاثیر گذارد. 

با توجه به رشد سریع و هدف‌مند برنامه‌های مطالعات خاورمیانه و ایران‌شناسی در دانشگاه‌های جهان و برگزاری کنفرانسهای مطالعات ایران در سایر کشورها به خصوص اروپا و ایالات متحده به شکل مستمر و با اهداف سیاسی متفاوت، برگزاری کنفرانس دو سالانه مطالعات ایران معاصر توسط دانشکده مطالعات جهان از اهمیت خاصی برخوردار است، چرا که باعث میشود بسیاری از ایران پژوهان از سراسر جهان به ایران سفر کنند و بتوانند با مدرسان، پژوهشگران و محققان ایرانی از نزدیک آشنا شوند و تبادل اطلاعات نمایند. این آشنایی میتواند هم در حوزه روش تحقیق، امکان ارتباطات گسترده تری را بین ایران و محققان ایرانشناسی در سایر نقاط جهان فراهم آورد و هم برای آنان فرصتی برای دسترسی مستقیم و دست اول به منابع مطالعاتی ایجاد کند.